Maluję autoportrety, ponieważ tak często jestem sama, ponieważ jestem osobą, którą znam najlepiej – powiedziała meksykańska artystka Frida Kahlo. Ikoniczny, kultowy status Kahlo zawdzięcza jej uderzającym autoportretom, na których uchwyciła i zinterpretowała swoją własną charakterystyczną tożsamość wizualną. Czy wyjątkowy osobisty wizerunek Kahlo był tak samo centralny dla jej mitu i osobowości, jak jej sztuka? Co osobisty styl i rzeczy mogą nam powiedzieć o jej życiu i sztuce?
Intymny związek
Suknie artystki i inne rzeczy osobiste nakreślają intymny związek Kahlo między ciałem a ubraniem. Ekstrawaganckie meksykańskie sukienki, odważne kwieciste nakrycia głowy, a także ręcznie malowane protezy i gorsety, pomagały maskować jej niepełnosprawność fizyczną i jednocześnie ją wspierać. W wieku 18 lat Kahlo uległa niemal śmiertelnemu wypadkowi w wyniku którego była przykuta do łóżka i unieruchomiona. Kahlo przeszła wiele operacji zarówno w Meksyku, jak i w Stanach Zjednoczonych. Musiała nosić ortopedyczne gorsety wykonane ze skóry i gipsu, które też misternie zdobiła. Ubranie stało się częścią jej zbroi. Odbijało, ukrywało i odwracało uwagę od jej obrażeń. Tradycyjny, tubylczy styl ubioru, który przyjęła, pozwolił jej ukryć wady, pod długimi spódnicami i bluzkami o geometrycznym kroju.
Malarka od najmłodszych lat rozumiała moc ubioru. W wyniku polio w wieku sześciu lat została z uschniętą i krótszą prawą nogą. Skłoniło ją to do wybrania długich spódnic. Zaczęła nosić trzy do czterech skarpetek na szczuplejszej łydce, a także nosiła buty z zabudowaną piętą, żeby zamaskować jej asymetrię – od najmłodszych lat tworzyła związek między swoim ciałem a strojem. Wykorzystując swoje autoportrety i tradycyjne meksykańskie stroje, poradziła sobie ze swoim życiem, poglądami politycznymi, problemami zdrowotnymi, wypadkiem i burzliwym małżeństwem.
Dumna meksykanka
Zainteresowanie sztuką, rzemiosłem i tradycjami rdzennej ludności Meksyku było jej pasją. Lata 20. i 30. XX wieku przyniosły coś, co stało się znane jako „meksykański renesans”. Kraj przyciągał artystów, pisarzy, fotografów i filmowców z całego świata. Nie bez powodu Khalo podkreślała swoją etniczność, z której była dumna. Jej ubrania obejmują rebozos (tradycyjny meksykański szal), huipiles (haftowany top o kwadratowym kroju), enaguas i holanes, długie spódnice i biżuterię. Całość jej stylu zamykała staranna fryzura i mocny makijaż – czerwona szminka Revlon i kohl, którego użyła do zdefiniowania swojej słynnej, charakterystycznej monobrwi. Zewnętrzny wizerunek Fridy jest potężny. Tryska kolorem i życiem, podobnie jak jej obrazy, które jednocześnie ukazują jej fizyczną kruchość i wewnętrzną siłę. To właśnie te złożoności sprawiają, że jest tak interesującą i trwałą postacią.
Ponadczasowa ikona indywidualnego stylu kobiet
Indywidualizm, energia i nowoczesność Kahlo uczyniły z niej niekwestionowaną ikonę. Frida Kahlo jest prawdziwym wzorem artystki bohemy: wyjątkowa, buntownicza i pełna sprzeczności. Kultowa postać, która wciąż jest zawłaszczana przez feministki, artystów, projektantów mody i kulturę popularną. Jako kobieta, artystka i ikona, Kahlo zdobyła rzadkie, niemal powszechne uznanie. W społeczeństwie, które często ma obsesję na punkcie burzenia murów prywatności, Kahlo jest ucieleśnieniem etosu du jour.
Wybory ubioru, których dokonała, odzwierciedlały intuicyjną umiejętność posługiwania się odważnym obrazem wizualnym w czasach, gdy mężczyźni dominowali w świecie sztuki. To właśnie poprzez sztukę i ubiór wyrażała swoje przekonania polityczne, jednocześnie radząc sobie ze swoją niepełnosprawnością. Feministyczne i kontrkulturowe pasje Kahlo doskonale współgrają z obecnymi czasami. Za życia była czasem postrzegana jako„ egzotyczna” lub protekcjonalna,„ inna ”, ale dzisiaj – jej intersekcjonalna i złożona, samodzielnie skonstruowana tożsamość – jest lepiej rozumiana i inspirująca. Była niepełnosprawną artystką z Meksyku, która szukała miejsca jako artystka w zdominowanym przez mężczyzn środowisku w Mexico City. Czy nie walczymy dzisiaj jako kobiety o to samo?
